Emirhan Yapcaaaakkk..

Bu aralar hayatımızın başlığı da bu şekilde :)

Emirhan'ın herşeyi kendi kendine yapma arzusu hat safhada.. Yatağına tırmanarak çıkacak, kafa üstü atlayacak ve biz hiç müdahale etmeyeceğiz.. Döke saça da olsa bazı şeyleri kendisi yiyor zaten ama yiyemeyecegi şeylerde bile ısrarla "emirhan yiceeek" diye haykırmaları adet edindi.. Evdeki salıncağa kendisi çıkacak ve kendisi hızlanıp sallanacak.. Bazen de "salla annecim, hıslı salla","beraber sallıyoz", "baba sallasın" şeklinde değişiklik gösterebiliyor..

Bazı inatçı yanları olsa da 2 yaş sendromu dedikleri olayları -en azından şimdilik-yaşamadığımızı düşünüyorum :) Genelde sakin bir çocuk.. babaannesinde rahatça kalıyor, onları üzmüyormuş, tek sorun yemekteki nazlanmaları..

Yemek olayı için bizimkinin sevdiği bir şeyi paylaşayım.. hani reklam, çizgi film bir yere kadar küçükken işe yarıyordu ama bir süredir yemek zamanı favori tercihimiz fotoğraf makinası.. Çektigimiz videolari ve resimler tekrar tekrar izlemeyi çok seviyor, o sırada ne versem pek itiraz edemiyor. Özellikle yeni tatları denerken işimize yarıyor.. çok doğru bir yöntem değil belki çizgi filmle videoyla oyalayıp yedirmek ama iştahsız bir çocuk annesiyseniz her yok mübah geliyor :) Zaten meyve, makarna, yumurta gibi şeyleri kendisi yiyor,  zorlandığımız yemeklerde bu taktiği deniyoruz.. yine de hiç istemediği birşeyse ya ağzından çıkartıyor yada ağzında bekletiyor..

Fakat şunu da söylemeliyim ki bu makina sevdası yüzünden aylar önce makinayı objektifi açıkken düşürdü ve bozuldu.. tamiri için makinenin kendisi kadar para istedikleri için biz de daha uygun fiyata yeni bir makina aldık.. Çocuklara verirken dikkat etmek lazım. Hala da tam fotoğraf yada video çekecekken elimizde görsün hemen istiyor, bu sebeple pek güzel pozlar yakalayamıyoruz ve güzel anları kaçırıyoruz bazen..

Poz verdiği nadir anlardan biri :) 2 saniye sonra yine kaptı makinayı..

"Notoğraf çekiyoomm, videyo çekiyoomm" diye her gördüğü şeye yaklaşıp çekmeye çalışıyor..

Hala bir boy cetveli seçip alamadığım için geçen gün boyunu eski usülle, kapıya yaslayıp işaret alarak ölçtüm..  Sen misin bunu gören, kapıyı kalemle oldukça işaretledikten -karaladıktan :)- sonra kendini yaslayıp metreyle "ölçtüm, ölçtümm" diye yaklaşık 40 kere ölçtü sanırım :)

 Boyunu iyiki evde ölçmüşüm, zira sağlık ocağındaki aşı odasına girdiğinde gözü hiç birşeyi görmüyor, ne boyunu ne kilosunu ölçtürmemek için bana sarılıp ağlıyor.. Sonrasında aşının geleceğini biliyordu sanırım.. 2 yaşında hepatit A nın ikinci doz aşısını da olduk ve artık ilkokula kadar aşısı yokmuş. Yaşasııınnnn...

Ailedeki herkesin Emirhan'a bir sesleniş biçimi var neredeyse.. Dedesinin biri lokum diyor, diğeri paşam diyor, babaannesi ve anneannesi genelde kuzum diyor.. Bunlar çok hoşuna gidiyor tabiki Emirhan'ın :) Geçen "kokuttun mu oğlum?" dedim, dedesindeydik o zaman ve "lokum kokuttu" dedi :) Bizi bir gülme aldı tabiki.. "lokum uyucak", "lokum mama yicek" şeklinde çeşitlendi sonraları..

Geçen akşam uyuturken yanına yatmadım, iyice alışmasın diye, "yanıma yat annecim" dedi, "gerek yok oğlum, sen kendin de uyuyabilirsin" dedim, "ağlıycak" dedi, "ne, ağlıycak mısın?" deyince "evet, ağlıycak" diyor :)

Günlerimiz böyle geçiyor bu aralar.. Birkaç fotoğrafla bitereyim yazımı..
Emirhan su birikintisine taş atarken çok eğlendi..

Sevgiler :)